سه شنبه

چرا تلخ و بی حوصله؟

سه شنبه

چرا این همه فاصله؟

سه شنبه

چه سنگین !چه سرسخت ؛ 

فرسخ به فرسخ!

سه شنبه

خدا کوه را آفرید

.............

قیصر امین پور

من از قفس تنهايى خويش 

ولى در اين تنهايى

و من بيهوده

جهانى ديگر را

آرزو مى كنم

.........

بیژن جلالی 

چه می‌شود کرد

دنیا همین خرابه بود

که به ما دادند

و ما به دست‌ خود خراب‌ترش کردیم

با هم نساختیم

هر یک خانه‌ای بنا کردیم

با دیوارها و دری

که پشت‌شان پنهان شدیم

و هرگاه دلتنگ می‌شدیم

در را باز می‌کردیم

به امیدِ دیدار

با دیوارِ روبه‌رو

.......

شهاب مقربین

نمیدونم چرا دنیا فقط شده پر از جنگ و دعوا... جنگ و خونریزی ....  جنگ و جنگ و جنگ.... از آفریقا .. تا آسیا ... یا اروپا .. یا خاورمیانه و خاور دور و  خلاصه هیچ کجا بی نصیب نیست. همه جا آدمها با هم درگیرن نمیدونم چرا ؟؟؟ یعنی باید چه اتفاقی بیفته که ما بفهمیم دقیقا برای چی داریم زندگی میکنیم؟؟ واقعا برای چی؟ پیشنهاد میکنم رمان " همه میمیرند " نوشته سیمون دوبوآر رو اگه فرصت کردین بخونین!

....................................................

پیامبری گمنامم 

با رسالتی باستانی و خاک خورده

اما هنوز استوار ایستاده ام 

روی مداری نحس 

که مثل طناب دار 

میچرخد برگردن زمین

هر روز سخت تر و سخت تر

تا سایه مرگ گسترده تر

چنبره بزند بر آخرین نفسهای زمین

هنوز ایستاده ام صبور ... مطیع

منتظر فرصتی تا به تو بگویم

ماه قرن هاست پشت ابر مانده

و ما وارثان تاریکی 

با خون از هر بیراهه ای

راهی ساختیم 

بی بازگشت

و تاریکی مدفن 

تمام فرداها شد

پیامبری گمنامم 

و مثل تو 

ریه هایم پر و خالی میشود در هوایی سربی 

زاد و ولد میکنم 

در خاک در خون

زیر باران گلوله

با لبخندی مصنوعی

نگاه میکنم به رد پای

سربازانی که رژه میروند

روی شانه های من

از شمال به جنوب

از شرق به غرب

مثل عروسکهای خیمه شبازی

و فریاد میکشند

جنگ جنگ جنگ

خون خون خون

و زیر بار این همه فریاد

صدایم به هیچ کس نمیرسد

پیامبری گمنامم

با شورش به دنیا آمدم

در جنگ بالغ شدم

و با خون مبعوث

و شاید فردا

در فاجعه ای جان دهم

بی آنکه رسالتم تمام شود

من با هر نفس

مرثیه ای سروده ام

به قدمت تاریخی کهن

لبهایم هرگز

با لبخندی واقعی هم آغوش نشد

رسالتم تنها چند کلمه ساده بود

و فرصتهای گلوله خورده

مجالی ندادند

تا با تو بگویم

ما همیشه حقیقت را وارونه زیسته ایم

اگر روزی 

زمان لحظه ای بایستد

آن روز با تو خواهم گفت

قرار نبود زندگی را 

بر پوست سیاه مرگ 

خالکوبی کنیم

قرار بود

شادی را زندگی کنیم

تا بهشت همینجا باشد

اما ماه که پشت ابرها ماند

ما به بیراهه افتادیم

تا جای بوسه برای هم گلوله بفرستیم

و به زخمهای هم نمک پاشیدیم

تا درد بی درمان بماند

قرار بود زیر باران برقصیم

قرار بود آسمان سربی نباشد

قرار بود کلاغ قصه های کودکی به خانه اش برسد

اما . . 

شاید روزی ...

اگر ماه را از پشت ابرها دعوت کنیم

آن روز 

با هم از روشنی بخوانیم

تا تاریکی برود 

اگر روزی 

زمان لحظه ای بایستد

آن روز با تو خواهم گفت

که من پیامبری گمنامم

..............

                      با تو آدم مست باشد، تا سحر بیدار... فکرش را بکن!

در تراس خانه رویارو شوی با عشق بعد از سال‌ها

                      بوسه و گریه، شکوه لحظه‌ی دیدار... فکرش را بکن!

سایه‌ها در هم گره، نور ملایم، استکان مشترک

                      خنده خنده پر شود خالی شود هربار... فکرش را بکن!

ابر باشم تا که ماه نقره‌ای را در تنم پنهان کنم

                      دوست دارد دورِ هر گنجی بچرخد مار... فکرش را بکن!

خانه‌ی خشتی، قدیمی، قل قل قلیان، گرامافون، قمر

                      تکیه بر پشتی زده یار و صدای تار... فکرش را بکن!

از سماور دست‌هایت چای و از ایوان لبانت قند را...

                      بعد هم سیگار و هی سیگار و هی سیگار... فکرش را بکن!

اضطراب زنگ، رفتم وا کنم در را، که پرتم می‌کنند

                      سایه‌ها در تونلی باریک و سرد و تار... فکرش را بکن!

ناگهان دیوانه‌خانه... ــ وَ پرستاری که شکل تو نبود

                      قرص‌ها گفتند: دست از خاطرش بردار! فکرش را نکن

غلامرضا سليمانی

دراز می‌کشم و می‌میرم 

مرگ نه سفری بی‌بازگشت است 

و نه ناگهان محو شدن 

مرگ دوست نداشتن توست 

درست آن موقع که باید دوست بداری 

رسول یونان

                              مرا چه کار به باغ و بهار، دور از تو ؟

بهار آمده اما نه سوی من که نسيم

                              زند به خرمن عمرم شرار، دور از تو

به سرو و گل نگرايد دل شکسته‌ی من

                               که سر به سينه زند سوگوار، دور از تو

هم از بهار مگر عشق، عذر من خواهد

                               اگر ز گل شده‌ام شرمسار، دور از تو

به غنچه ماند و لاله، بهار خاطر من

                               شکفته تنگ‌دل و داغدار، دور از تو

نسيمی از نفست سوی من فرست که باز

                               گرفته آينه‌ام را غبار، دور از تو

گلم خزان‌زده آيد به ديدگان که بهار

                              خزانی آمده در اين ديار، دور از تو

دلم گرفت، اگر نيستی برم باری

                              کجاست جام می خوش‌گوار، دور از تو؟

چه جای صحبت سال و مه و بهار و خزان؟

                              که دل گرفته‌ام از روزگار، دور از تو

حسين منزوی    

از همان نگاه اولین 

از همان زمان که آفتاب 

با تو آفتاب شد 

از همان زمان که کوه استوار 

آب شد 

از همان زمان که جستجوی عاشقانه ی مرا  

نگاه تو جواب شد 

روبه روی من فقط تو بوده ای 

از همان اشاره‌٬ از همان شروع 

از همان بهانه ای که برگ 

باغ شد 

از همان جرقه ای که 

چلچراغ شد 

چارسوی من پر است از همان غروب 

از همان غروب جاده 

از همان طلوع 

از همان حضور تا هنوز 

روبه روی من فقط تو بوده ای 

من درست رفته ام 

در تمام طول راه 

دره های سیب بود و 

خستگی نبود 

در تمام طول راه 

یک پرنده پا به پای من 

بال می گشود و اوج می گرفت 

پونه غرق در پیام نورس بهار 

چشمه غرق در ترانه های تازگی 

فرصتی عجیب بود 

شور بود و شبنم و اشاره های آسمان 

رقص عاشقانه ی زمین 

زادروز دل 

ترانه 

چشمک ستاره 

پیچ و تاب رود 

هرچه بود٬ بود 

فرصت شکستگی نبود 

در کنار من درخت 

چشمه 

چارسوی زندگی 

روبه روی من ولی 

در تمام طول راه 

روبه روی من تو 

روبه روی من فقط تو بوده ای 

محمدرضا عبدالملکیان

                                   بیا کز چشم بیمارت هزاران درد برچینم 

الا ای همنشین دل که یارانت برفت از یاد 

                                   مرا روزی مباد آن دم که بی یاد تو بنشینم 

جهان پیر است و بی‌بنیاد از این فرهادکش فریاد 

                                   که کرد افسون و نیرنگش ملول از جان شیرینم 

ز تاب آتش دوری شدم غرق عرق چون گل 

                                   بیار ای باد شبگیری نسیمی زان عرق چینم 

جهان فانی و باقی فدای شاهد و ساقی 

                                   که سلطانی عالم را طفیل عشق می‌بینم 

اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوست 

                                   حرامم باد اگر من جان به جای دوست بگزینم 

صباح الخیر زد بلبل کجایی ساقیا برخیز 

                                   که غوغا می کند در سر خیال خواب دوشینم 

شب رحلت هم از بستر روم در قصر حورالعین 

                                   اگر در وقت جان دادن تو باشی شمع بالینم 

حدیث آرزومندی که در این نامه ثبت افتاد 

                                   همانا بی‌غلط باشد که حافظ داد تلقینم 

حضرت حافظ

خیالی نیست! 

تو با تفنگِ خشاب پرت بیا 

من با مداد و کاغذ نقاشی ام 

می خواهم تفنگ بدست 

تو را بکشم! 

عباس پورعلمداری